Ja, så sitt eg her da! Heilt fortvila over oppgåva vi fekk av den ellers så snille norsklæraren vår. Oppgåva var å skrive eit kåseri, er ikkje heilt sikker på kva det er, men eg får bare la det stå til! Da ho gav oss oppgåva førre uke, da visste eg ikkje heilt om eg ville le eller gråte, jo, eg visste kva eg ville, eg ville dø. Det må da være mye mindre smertefullt enn detta, også får man ikkje ein karakter når man dør. Eg gleder meg til å dø. Eg trur ikkje norsklæraren vår heilt skjønnar kva ho har gjort mot oss, man veit liksom ikkje heilt kva man skal tro om henne etter sist uke!?

Utanpå er ho relativt grei å se på, men under den pene fasaden er ho ond. Ho må være ordentlig utspekulert! Ho kan bare sitte og se på at vi driter oss ut, ein etter ein, også setter ho inn nåde stautet med ein heilt velfortjent sterk 2’er. Det eneste eg klarar å tenkje på er korleis eg skal komme meg igjennom lesinga utan å lese feil, stamme og svette. Eg blir så forferdeleg nervøs, det er eg sikkert ikkje aleine om. Men tross alt, så elskar eg å lese så detta går nok bra. Eg syns vi har hatt dårlig tid til å skrive kåseriet på, ei uke, og den eine timen vi fikk på skolen, den utnytta eg maksimalt og eg fikk skreve fleire sidar, ein 6-7 trur eg!?

Nei, det ble ikkje akkurat sånn. Først må vi finne ut kva vi vil skriva om, noe eg ikkje har funni helt ut enda, sjølv om eg har skrivi veldig mykje utrolig bra hittil da! Jada, å lese denne teksten blir nok det mest pinlege eg noen gang kommar til å få oppleva. Men sånn heilt på tampen vil eg bare si at det har vært utrolig lærerikt og spennande å få skrive et kåseri heilt på egenhånd.

TUSEN TAKK!!